Dag van de couveuseouders

Vorige week was er geen blog van mij, ik had het die week nogal druk gehad en moest echt even aan mijzelf denken, maar ik ben er weer! En dit keer met een onderwerp wat mij aan het hart gaat, namelijk de dag van de couveuseouder. Ik ben dit  zelf ook en ik weet dan ook als geen ander wat je dan meemaakt en iN welke rollercoaster je dan terecht komt! Dit is en dat zeg ik niet om vervelend te doen, maar niet te bevatten voor iemand die dit niet heeft meegemaakt, maar er zijn zeker ook mooie kanten. Wij hebben hier hele waardevolle vriendschappen aan overgehouden!  

ROLLERCOASTER

Ik start niet bij mijn bevalling dat bewaar ik voor een andere keer, maar ga meer vertellen hoe het voor mij en mijn man was. Want een rollercoaster ja dat was het zeker. Waren we ons hier volledig bewust van? Nee dat niet, je leeft vanaf het moment van de geboorte van je kindje en in ons geval 2 kindjes(tenminste zo hebben wij het ervaren) in een soort van roes. Een roes die pas voorbij is wanneer je zelf het vertrouwen krijgt dat je kindjes het ook zelf kunnen zonder alle toeters en bellen. Het was een tijd van onzekerheid, maar ook angst. Bij ons is het een paar keer geweest dat je denkt dat alles eindelijk de goede kant op gaat, maar dan toch gaat weer die telefoon en heb je de neonatoloog of de kinderarts aan de lijn, ik weet nog zo goed dat mijn hart oversloeg wanneer de telefoon ging en ik hoor met ..... het ziekenhuis. Je bent in het ziekenhuis van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Vandaar ook de rollercoaster! 

WERELD PREMATUREN DAG

17 november 2017 de dag dat onze mooie jongens zijn geboren! We wisten wel het is een tweeling dus kleine kans dat ik de zwangerschap uit zou dragen, maar met de onbezorgde zwangerschap die ik eigenlijk had, hadden we niet verwacht dat ze al op deze datum geboren zouden worden met 29+5 weken. Het is wel een mooie datum om prematuur geboren te worden, namelijk op wereld prematuren dag!

OP NAAR ROTTERDAM

Eigenlijk start het verhaal natuurlijk al in het ziekenhuis waar de boys geboren zijn, maar dan weet je eigenlijk nog helemaal niets. De jongens waren al naar Rotterdam (Sophia kinderziekenhuis) ik was in afwachting van de ambulance die mij zou gaan brengen. Je weet niet hoe je kindjes het doen tot je in Rotterdam bent, hoe is de reis geweest? Zijn er nog complicaties geweest? Ik had  een keizersnede gehad en ondanks dat ik pijn had, was ik daar niet echt mee bezig, ik wilde alleen maar weten hoe het met de kindjes was. Mijn man is spullen thuis gaan halen, want we zouden wel een tijdje in Rotterdam moeten verblijven dichtbij onze kindjes. 

Nadat ik de intake had gehad met een (erg ongeïnteresseerde arts) en er bloed was afgenomen mochten wij eindelijk naar de jongens, ik met bed en al. Daar lagen ze in een heerlijk warm huisje, de couveuse, monitoren en toeters en bellen te over. Ondanks het gevoel van angst was er ook zo een enorm gevoel van liefde voor deze 2 frummeltjes, deze 2 zijn gewoon van ons. Ik wilde alles weten wat krijgen ze in het infuus en waarom hebben ze dat. Lucas had alleen CPAP, Valentijn had iets meer nodig. Wat  ik wel heel mooi vond was dat het gelijk duidelijk was waar onze boys lagen, de verpleegkundigen van de NICU hadden een namenslinger gemaakt, zo een mooi gebaar! Deze dag mochten we alleen even met onze handen in de couveuse en verder niets, de jongens waren erg vermoeid van de keizersnede en van de lange reis naar Rotterdam. Na een tijd zo gelegen te hebben weer terug naar mijn kamer, want ook ik en mijn man waren toe aan wat rust. 

CALAMITEITENVERLOF

De dagen en weken die daarop volgden verliepen wisselend. Onze jongens deden het naar omstandigheden eigenlijk heel erg goed! Maar hebben wel 2 keer een sepsis gehad, waarvoor zij antibiotica kregen. Er waren dagen dat het infuus goed bleef zitten, maar ook dagen dat er soms 1 of zelfs vaker opnieuw een infuus moest worden geprikt. Ik was ook druk begonnen met kolven, ik wilde al graag borstvoeding geven, maar was nu nog meer gemotiveerd dit te gaan doen. Dit betekende kolven, kolven en nog eens kolven. Iedere 3 uur was het weer aansluiten en gaan. Mijn man moest na zijn 2 vrije dagen weer gaan werken. Wat heel fijn was, is dat een medisch maatschappelijk werkster toen heeft geregeld dat hij calamiteitenverlof kreeg, waardoor hij gewoon bij ons in Rotterdam kon blijven, zelf waren we hier niet van op de hoogte en dan is het gewoon fijn dat dit voor je geregeld wordt, je hebt immers wel iets anders aan je hoofd. 

BUIDELEN

De eerste keer buidelen, zo bijzonder, zo klein. Wat was dit een fijn moment en alle buidelmomenten die hierna kwamen ook! Contact met onze kindjes! Niet vanachter een ruitje, maar huid op huid contact. Wat ik ook heel mooi vond was dat je de parameters op de monitoren van onze boys zag verbeteren wanneer ze bij ons lagen, alsof ze wisten nu is het goed, nu zijn we bij papa en mama. Daarbij gaf het ook een boost aan mijn borstvoeding en had ik meer dan voldoende voor onze 2 kanjers! 

OP NAAR MEDIUM CARE

Na 3,5 week mochten we naar het ziekenhuis in onze woonplaats. Normaal gesproken ga je eerst naar High care na de NICU, maar omdat onze jongens inmiddels boven de 32 weken waren en het eigenlijk heel goed ging, mochten wij dit overslaan. Maar amai wat was dit een overstap... Van het wegen van plasluiers en alles registreren gingen we naar een stuk minder van dit alles, dit was eng en wij konden hier dan ook heel moeilijk aan wennen, wilden hier nog niet aan wennen, want dan moesten we ook een stukje controle uit handen geven en dat is eng! Heel eng. Tuurlijk hoe minder toeters en bellen en hoe minder registraties hoe beter het is, maar dit gevoel was maar moeilijk te onderdrukken. Na een tijdje zijn we hier wel aan gewend en hebben ook aangegeven dat sommige stappen voor ons te snel gingen. Ook hier was weer sprake van een sepsis en is Valentijn 2 keer gereanimeerd, Lucas terug geweest naar Rotterdam ivm met een beklemde liesbreuk en moest direct geopereerd worden. Dit bedoelde ik dus met hoop en vrees en kom ik weer een rollercoaster. 

Op de medium care hebben onze boys nog 8 weken gelegen en hebben we ook heel veel mijlpalen gevierd, dit vonden wij ook heel belangrijk, iedere mijlpaal was een echt feestje en trots moment! Je werkt toe naar het moment dat de kindjes dan eindelijk mee naar huis mogen! 

NAAR HUIS

In ons geval mochten we na in het totaal 12 weken ziekenhuis naar huis. Is dan alles normaal? Tuurlijk was dit weer zo een feestmoment! Een mijlpaal en dan ook wel een hele grote! Maar alles normaal nee, hoe vaak hebben we niet bij de bedjes gestaan of bij de box, ademen ze nog? Wij waren gewend om van een monitor te lezen en daarna pas naar het kindje zelf te kijken, dit moet je afleren, hier is geen cursus voor maar heeft tijd nodig, veel tijd. Kraamzorg krijg je zo goed als niet, tsja 4x 3 uur, maar dat is dus echt niet toereikend. Natuurlijk heb je in het ziekenhuis uitleg gehad, maar ik was zoveel kwijt en begon bij 0 toen de boys thuis waren, bang iets fout te doen. 

HOE GAAT HET NU?

Voor iedereen die mijn blog leest ,weet dat we 2 blakende knullen hebben die het heel goed doen! Op slapen na dan haha! Ze zijn gezond, ontwikkelen zich goed, perfect dus! Natuurlijk hebben we nog onze controles, maar tot nu toe zijn deze ook allemaal goed! 

Hoe hebben jullie dit ervaren? Hebben jullie nog vragen? Let me know in de reacties! 

Liefs Amy