DE PEUTERPUBERTEIT, MAAR DAN KEER 2

Ja hoor.. Daar gaan we weer. Dochterlief laat zich lekker theatraal op de grond vallen. Het hele pakket laat ze zien. Schoppen, rollen, hoofd bonken en vergeet vooral niet het gegil en gekrijs wat daarbij hoort. Haar tweelingzus staat een beetje onwennig te kijken en je ziet haar twijfelen: ga ik mee doen, of houd ik me afzijdig? Om je heen zie je de mensen kijken en je hoort hen denken: jeetje, wat een drama. Die heeft haar kinderen ook niet echt onder controle. Ben ik even blij dat dat mijn kind niet is. En je staat erbij en kijkt ernaar. Geen idee hoe je dit weer moet gaan oplossen. Hoe krijg ik haar zo snel mogelijk weer kalm? En vooral, hoe zorg ik ervoor dat de ander zometeen niet ook helemaal uit haar plaat gaat? Daar sta je dan, te grijnzen naar de omstanders als een boer met kiespijn. Als ze maar niet zien hoe wanhopig je bent.

Het leven met een tweeling in de peuterpuberteit gaat niet altijd over rozen. Want voordat jullie uberhaupt in de supermarkt zijn, heb je het dus al voor elkaar gekregen om 2 peuters hun schoenen en jassen aan te doen (“Zelluf doen!”), in de auto te zetten (“Nee ik wil achter mama!”), alle spullen voor de boodschappen in te laden en waarschijnlijk heb je al drie keer terug naar binnen moeten lopen, omdat de één nog een knuffel mee wil, de ander toch een andere sjaal aan wil en omdat je zelf bijna je portemonnee vergeet. Maar je zit! Wat een opluchting, even uitpuffen.