Al een aantal dagen probeer ik aan een blog te beginnen. Aan onderwerpen niet te kort zou je zeggen. Er is genoeg gaande in de wereld wat direct impact heeft op ons dagelijks gezinsleven, maar misschien is dat nou juist het probleem. Teveel onderwerpen.
RISICOGROEP
Zo is er uiteraard de huidige corona pandemie. Waar ik, net als velen, dacht dat dit gewoon een vervelend griepje was, denk ik daar nu heel anders over. Ik val in de risicogroep en dat maakt dit allemaal toch wel heel spannend. Want I. (mijn dochter) zonder mama laten opgroeien is een absolute no-go. Dus we blijven braaf zoveel mogelijk thuis en maken elke dag in een heel rustig stuk duin een wandeling. Daar kan onze mini-tornado even haar energie kwijt en genieten wij van de natuur zonder dat we ook maar iemand tegenkomen.
THUISWERKEN
Dan is er volgend op de pandemie het thuiswerken. We gaan nu week drie in. Maar jeetje dat was een uitdaging. Twee sterke karakters en een peuter die het zo gezellig vindt dat papa en mama zoveel thuis zijn dat ze daar handig gebruik van maakt. Ik geef haar groot gelijk want zij is ook mijn favoriete mensje op deze aarde maar helaas moet mama ook gewoon werken. Er was dus wel even wat gesteggel over het opstarten van de dag, conference calls terwijl I. hard haar ongenoegen uit, wie verschoont de poepluier en gaat met I. boekjes lezen? Ik ben eerlijk schermtijd is hier al de deur uit gevlogen. Maar ik ben heel trots op ons gezinnetje. Inmiddels gaat het best soepel en hebben we een modus gevonden waar I. voorop staat en we beiden toch onze werkgevers blij maken.
ORKAAN IN EEN LUCIFERDOOSJE
Wat ik eigenlijk het zwaarst vind is het binnen blijven. Ik ben een social butterfly, gedij op contact en ben graag onder de mensen. Onze dochter is hetzelfde. I. binnen houden is alsof je een orkaan in een luciferdoosje stopt. Dat gaat niet. Ik snap dat het moet en we moeten er met z'n allen even doorheen. Ik leef dus echt voor ons rondje in de duinen. We wonen beiden ons hele leven vlakbij het duin en kennen het als onze broekzak. Daardoor ook de rustige plekjes waar je behalve dieren, geen levende ziel tegenkomt. Daar kan I. uitrazen terwijl ze elk takje, bloemetje, steentje en struikje ontdekt terwijl de zon op haar gezichtje schijnt.
DE KLEINE DINGEN
Daardoor kom ik op het punt waar ik eigenlijk wil dat deze blog over gaat. Hoe zoet en cliché het ook klinkt doordat we gedwongen worden om stil te staan zie ik dit ineens. Neem ik de tijd om door haar ogen naar de omgeving te kijken die ik al mijn hele leven ken. Voel ik de verwondering voor het lieveheersbeestje op een struik,het enthousiasme om een paardenbloem en de blijdschap door een mooie steen. Dan blijkt maar weer dat de mooiste cadeautjes van het leven het kleinste zijn.
Liefs Nathalie
[ M O M O F T W I N S ]
Reactie plaatsen
Reacties