Drie jaar: jarig en geboren op Wereld Prematurendag

Wow het is gewoon alweer 3 jaar geleden dat onze mooie mannetjes op de wereld kwamen. Tot die dag 17 november 2017 had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord van Wereld Prematuren dag, want eerlijk is eerlijk hier ben je ook echt niet mee bezig als je hier nog nooit mee te maken hebt gehad. En juist daarom is het zo belangrijk hier awareness voor te krijgen, want jaarlijks worden er 11000 baby's te vroeg geboren en jaarlijks krijgen de ouders van deze premature kindjes te maken met de nodige stress, slapeloze nachten en niet te vergeten al die dingen die ze om deze vroeggeboorte moeten regelen. Bij ons waren de boys onze eerste kindjes, maar moet je je voorstellen als je nog één of meerdere kindjes thuis hebt zitten die jou aandacht net zo hard verdienen, maar jij er nu niet voor ze kan zijn en ze het ook lastig uit kan leggen, want jonge kinderen mogen niet mee naar de NICU. Zo ik denk dat mijn punt wel duidelijk is waarom er meer awareness zou moeten komen voor deze dag en deze kindjes en ouders. Daarom schrijf ik nu mijn bevallingsverhaal, want ja ik weet die ook na 3 jaar nog tot in detail en zal die bewuste dag en periode nooit vergeten al doen onze jongens het goed, heel goed zelfs!

OM NIEUWE SCHOENEN

Stiekem is het allemaal al begonnen op 16 november 2017, die avond ging ik met mijn man de stad in omdat ik echt schoenen moest hebben die ik zelf aan kon trekken, want echt die buik was nu al groot en ik was nog maar 29+4 weken ver, dat zou wat worden als ik de afgesproken 38 weken zou halen, want ik had serieus een hele goede zwangerschap. Ok de eerste 15 weken vond ik iets minder grappig, hier heb ik veel moeten spugen en was Emesafene een soort van redmiddel samen met heel veel danoontjes, want die verdroeg ik op 1 of andere manier wel. Maar verder een perfecte bloeddruk, niet extreem veel aangekomen, de jongens groeiden mooi, wat wil je nog meer. Maar die avond heb ik een paar keer tegen mijn man gezegd 'even wachten hoor, heb zo een harde buik' niks kwaads achter gezocht, die had ik zo vaak, waardoor ik al met 20 weken minder ben gaan werken. Ik werk als doktersassistente op de poli in het ziekenhuis en dat kan weleens rennen en vliegen zijn, dat ging op den duur dus echt niet meer. Ik heb die avond hele makkelijke schoenen gevonden, yes eindelijk weer zonder hulp mijn schoenen aan doen! We dronken nog wat in de stad en zijn toen langzaam naar huis gegaan.

BUIKPIJN

's Nachts kreeg ik wat buikpijn en moest ik vaak kleine beetjes plassen, iets waarvan ik niet direct het kwaad zag, wanneer ik dan had geplast was de kramp weg, dus dacht ik aan een blaasontsteking. Ergens in mijn onderbewustzijn heb ik het toch aan weeën gekoppeld, want ik heb een weeën-timer gedownload op mijn telefoon, maar er verder geen acht op geslagen. Had ik dat maar wel gedaan...In de ochtend toch maar even naar de verloskundige gebeld die aangaf, kom maar even naar het ziekenhuis en neem wat urine mee. Zelf rijden zag ik niet zitten dus 1 van de aanstaande oma's gebeld, mijn man heb ik gewoon naar zijn werk gestuurd en gezegd het loopt wel los, tot vanmiddag.

IN HET ZIEKENHUIS

Ik was om 8 uur in het ziekenhuis en toen ging alles vrij snel, bij aansluiten op de CTG bleek ik behoorlijke weeën-activiteit te hebben. Al voelde het zo niet, ik bedoel er zijn zoveel mensen die tegen mij hebben gezet 'Eem als jij weeën krijgt, berg je dan maar, want die zijn echt te erg' ik verwachtte dus ook echt iets wat niet te doen was, ik bedoel ok het was een vervelend gevoel, maar ik vond een harde buik ook nooit heel fijn, deze harde buiken hielden alleen langer aan en kwamen ook bij achteraf terug denken een stuk sneller weer terug. Maar nee echte pijn heb ik nooit gehad.

Natuurlijk werd er naast de CTG inwendig onderzoek verricht en toen ging helemaal alles in een stroomversnelling, de klinisch verloskundige gaf aan 7 centimeter ontsluiting te voelen en... een voetje. Zo begon ook wel een beetje de hectiek in de verloskamer, 'bel de gynaecoloog', er werd een echo gemaakt voor de ligging van de boys en deze was niet gunstig voor een vaginale bevalling, mogelijk zou baby 1 dan baby 2 in gevaar brengen. Ondertussen kreeg ik een infuus met weeënremmers en... 2 injecties met longrijpers die voel je dus wel kan ik je vertellen, jakkes wat zijn die vervelend en ik heb stiekem ook een klein beetje naaldenangst, maar wie niet. Eigenlijk heel vreemd, want ik bleef heel rustig en liet het allemaal over mij heen komen, je lichaam en geest gaan echt in een soort van overlevingsstand. De weeënremmers zaten ondertussen in het infuus en na 30 minuten besloot de gynaecoloog nog eens te kijken of deze wel wat deden, maar helaas de ontsluiting bleek verder te vorderen en in dat half uur was ik van 7 na 9 centimeter gegaan. Aan de hand van de echo gaf de gynaecoloog aan dat het wel een keizersnede ging worden, iets wat ik totaal niet zag zitten, ik had in mijn hoofd een natuurlijke bevalling en daar kwam ook weer mijn naaldenangst. Maar op dat moment ook mijn oer instinct wat dacht je doet maar, zorg dat mijn jongens hier goed uitkomen! Ondertussen is natuurlijk mijn man gebeld, deze is met een iets te hoge snelheid naar het ziekenhuis gekomen, ik heb nog 8 weken daarna goed op de post gelet of we niks van het het CJIB hadden, oeps!

OP NAAR DE OPERATIEKAMER

Inmiddels had ik een katheter en ik weet nog heel goed dat ik zei 'ok voordat we naar de OK gaan, moet ik echt nog heel even plassen' iets wat natuurlijk helemaal niet kan met een katheter. De gynaecoloog vertelde mij toen dat ik rustig aan moest doen, want dit waren persweeën. Mijn man was gelukkig gearriveerd en we konden op naar de OK. Normaal gezien worden kindjes onder de 32 weken niet in een perifeer ziekenhuis gehaald, maar 1 ding was zeker Rotterdam of een ander ziekenhuis ging ik niet meer redden, dus werd er een team van de NICU gebeld om naar het ziekenhuis te komen en de kindjes samen met de neonatoloog van hier op te vangen. Eenmaal op de OK viel mij gelijk op dat het heel druk was, 2 teams, 1 voor ieder kindje, het standaard OK team en natuurlijk de gynaecoloog en mijn man. Ik zag behoorlijk op tegen de ruggenprik, maar door de anesthesist ben ik zo enorm op mijn gemak gesteld, dat ik er zo goed als niets van gevoeld heb.

DE KEIZERSNEDE/BEVALLING

De verdoving zat erin, de keizersnede kon beginnen. Mijn man zat naast mij samen met een anesthesist/anesthesiemedewerker. Zoals ik eerder vertelde was ik om 8 uur in het ziekenhuis en die sneltrein is niet overdreven, om 9.08 werd Lucas geboren, met 1420 gram. Lucas kreeg ik even te zien boven de doeken uit, voordat hij naar de opvangtafel ging. Om 9.10 werd Valentijn geboren met 1315 gram. Valentijn kregen we niet te zien, hij moest wat gestimuleerd worden om adem te halen, dit pakte hij gelukkig snel op. Mijn man is naar de jongens toe gegaan, waar hij bij Lucas de navelstreng door mocht knippen. Valentijn heeft uiteindelijk toch beademing gekregen, omdat hij wat begonnen te fladderen, hierdoor zou hij uitgeput kunnen raken. Lucas kreeg alleen CPAP. 

OP NAAR ROTTERDAM

Nadat ik klaar was op de OK, mocht ik eindelijk onze wondertjes zien! Wat was ik trots, maar ook best bang! Zoveel toeters en bellen en zo klein had ik een baby nog niet eerder gezien. Lucas heb ik nog even vastgehouden, helaas ging dit niet bij Valentijn, ik heb bij Valentijn even mijn hand op hem gelegd en gefluisterd dat het goed zou komen en dat ik snel ook naar Rotterdam zou komen. Wat duurt een ruggenprik dan lang zeg! 

NIET WETEN HOE HET GAAT

Ik was zelf nog een beetje in de wolken van de medicatie in de PCIA pomp die ik had en hierdoor ook wat lacherig. Maar wat ik nog wel goed weet is dat ik heel graag wilde weten hoe het met onze kindjes was, onze kleine wondertjes die gelijk zonder papa en mama naar Rotterdam werden gebracht en wij wisten niet hoe de reis was verlopen tot we daar waren. Eindelijk kon ik mijn benen weer voelen en zelf de ambulance in naar het Sophia kinderziekenhuis! Dat mijn gevoel terug was prima, maar ik kan het je niet aanraden om dan een ritje over de Willemsbrug te doen, amai.... hoe  vaak ik op dat knopje van die PCIA pomp heb gedrukt toen!  Toen we er eindelijk waren, hoorden we dat de jongens de reis goed hadden doorstaan. Ik kreeg een intake en er werd bloed geprikt, waarna we eindelijk naar de NICU mochten om onze kindjes te zien. 

Het hele traject hierna is een verhaal voor een andere keer, want dat was een rollercoaster. Gelukkig één waar de jongens goed uit zijn gekomen, iets was zeer zeker niet altijd zo is, ondanks alle goede zorgen die er worden gegeven. Onze jongens worden vandaag 17 november 2020 op wereld prematurendag alweer 3 en doen het geweldig! Enorm trots!